Της Κάτιας Γαλοπούλου
Αν σταματούσα αυτό το ταξί, θα είχα σωθεί. Πού να με ακούσει όμως από εδώ πάνω ο οδηγός του; Οσο και να ξελαρυγκιαστώ, το κέρατό μου, εκει κάτω κανείς δεν αποκρίνεται. Αυτή η λεωφόρος της κόλασης που μόνο στο Τρίτο Νεκροταφείο βγάζει, τις ρουφάει τις ανθρώπινες φωνές η αθεόφοβη, δεν τις αντέχει λες, μόνο κορναρίσματα και φρεναρίσματα ξερνάει .Και δεν είναι να πεις το συρματόπλεγμα που εμποδίζει τη φωνή μου να ακουστει, σίγουρα δεν φταίει αυτό,εδώ στη φυλακή, στη χούντα και συνεννοούμασταν μέσα από τα σύρματα μια χαρά, και ήταν χοντρά σίδερα εκείνα όχι αυτές οι σαχλαμάρες που μας έχουν βάλει στα μπαλκόνια, για να μη πέσουμε τάχα. Τους πήρε ο πόνος και καλά μην ζαλιστούμε στο κάγκελο και παραπατήσουμε ή μην γουστάρουμε ξαφνικά ένα ωραίο πρωινό και το τελειώσουμε το παιχνίδι λίγο πριν σφυρίξει η λήξη. Σιγά τα αίματα, παιδιά. Και γιατί δηλαδή να πέσουμε; Οποιος γερνάει, δεν πέφτει υποχρεωτικά κάτω επειδή βάρυνε και τον τραβάει η γή να τον χαρεί πριν την ώρα του, μπορει να πέφτει και προς τα πάνω, ποιος τα αποφασίζει αυτά τα προς τα πού θα γείρουμε,ποιόν θα βάλουμε αφεντικό προς τα πού θα την κάνουμε δηλαδή;; Να, εγώ το έχω συζητήσει εδώ μέσα και με τα υπόλοιπα χούφταλα, τα φιλαράκια, την ώρα που τελειώνει το μεσημεριανό και καθόμαστε να τα πούμε λίγο πριν τα απογευματινά φάρμακα… Τους λέω, να φωνάξουμε κανα δυο τρία ταξί μια μέρα να μας πάει στον Αγιο Φίλιππα στην κορυφή, να πιούμε ένα καφέ εκεί πάνω που έχει και ωραία θέα στο λιμάνι του Πειραιά, να πάρουμε τον τελευταίο γήινο αέρα μας και μετά να πέσουμε προς τα επάνω. Να σταθούμε, ρε παιδί μου, στη σειρά, στο στρογγυλό μεγάλο πλάτωμα πάνω από την καφετέρια που είναι σαν ελικοδρόμιο και να κοιτάμε προς τα πάνω, μέχρι ένας ένας να αναληφθούμε,έτσι από μόνοι μας,επειδή έτσι μας αρέσει. “Πέταξαν από τη Δεξαμενή επάνω”, θα γράψουν οι εφημερίδες,”το έσκασαν από τα συρμάτινα μπαλκόνια, τους χάσαμε και αιωρούνται τώρα πάνω από την πόλη τους. Την χαίρονται με τα μάτια τους ολόκληρη, με τα ωραία της και τα προσφυγικά και τα πλυσταριά της, και την ανεμίζουν με τα φτερά τους να δροσιστεί, αυτήν την μήτρα που τους μεγάλωσε και τους έζησε και τώρα θα συνεχίσει να πλέει χωρίς αυτούς. “Μάγκες ήτανε”,θα γράψουν.
Δυο τρία κίτρινα ταξί όλα κι όλα, σας λέω, χρειάζονται και μια σιδερένια μεγάλη σκάλα να πιάσει γερά στα μπαλκόνια και τσούπ…φτου ξελευτερία για όλους..άστους μετά να χτυπιούνται πώς φύγαμε αφού τις σκάλες τις έχουν αποκλείσει από ολους τους ορόφους της κλινικής…Αμα θέλουμε μάλιστα,κάνουμε και μια στάση στις ταράτσες των πολυκατοικιών απέναντι μας,αυτές που μέρα νύχτα χαζεύαμε και φτιάχναμε ιστορίες για να περάσει η ώρα-πώς ζουν και τι κάνουν οι ανθρωποι εκει μέσα, πίσω από τις πάντα κατεβασμένες τέντες, τι σκέφτονται όταν πάνε για ύπνο, τι μαγειρεύουν τις Κυριακές, σε τι ελπίζουν ακόμα άραγε…μαζεύουμε κι από εκει κανένα γέρο για παρέα μας, αν το κάνει κέφι η ψυχούλα του…τι…σιγά μην περιμένουμε άπρακτοι…το μέλλον μας είναι προς τα επάνω πια,..αυτό θα διεκδικήσουμε…και τότε αντίο κίτρινη πόλη παραμονές γιορτής…εμείς την επόμενη γιορτή θα την κάνουμε στον αιθέρα…
Ακούστε: “Κίτρινη Πόλη” (ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου, στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, μουσική: Γιάννης Σπανός)
https://www.youtube.com/watch?v=v0VL5-gyuW0
Διαβάστε: Tη συλλογή διηγημάτων, “Σπουδή Στο Κίτρινο”-Ιστορίες του Δημήτρη Χριστόπουλου εκδόσεις Ροδακιό.
“Οι περισσότερες από τις 18 ιστορίες του Χριστόπουλου διαδραματίζονται στις υποβαθμισμένες και ταλαιπωρημένες συνοικίες του Πειραιά. Εκεί στην άκρη του λιμανιού και πίσω από τον Άγιο Διονύση. Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Πέραμα, Ταμπούρια, Ιχθυόσκαλα, Λιπάσματα και πιο πέρα, Ελευσίνα. Κάποιες, λίγες, αλλού. Άνθρωποι του μόχθου και της ανέχειας, της σακατεμένης ζωής και της μιζέριας, αλλά, παρ’ όλα αυτά, της άσβηστης ελπίδας για το καλύτερο. Η κρίση, η ανεργία, ο αγώνας για επιβίωση, το φάσμα της επερχόμενης πείνας. Οι φίλοι, η γειτονιά, η παρέα, οι τραυματισμένες διαπροσωπικές σχέσεις. Άνθρωποι, τόποι και καταστάσεις με βιωματικό υπόβαθρο.”
Από την κριτική της Μαρίας Στασινοπούλου για το βιβλίο στο: https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/9719-spoudi-sto-kitrino
