Ο επικεφαλής της Κίνησης Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη “Κόντρα στο Ρεύμα” Κώστας Παπαδόπουλος αποχαιρέτησε χθες το μεσημέρι στο Γ’ Νεκροταφείο με τα παρακάτω λόγια το σύντροφό μας Θύμιο Χαβέλα.
«Σύντροφε, φίλε, αγαπητέ συμμαθητή, συμπολίτη Θύμιο.
Στην μακρόχρονη σχέση μας ομολογουμένως ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι θα στέκομαι με σεμνότητα μπροστά από τη σορό σου, για να σου εκφωνήσω επικήδειο λόγο.
Δεν θέλω να το πιστέψω και να το δεχθώ όπως όλοι οι φίλοι και οι σύντροφοι σου που είμαστε εδώ σήμερα.
Κι όμως ο καθορισμός της μοίρας μας και κυρίως φυσικά ο θάνατος είναι πάνω από την ανθρώπινη δύναμη και έξω από την ανθρώπινη επιθυμία.
Θα αποφύγω τετριμμένα λόγια και φράσεις κλισέ, με τα οποία ποτέ δεν είχες καλή σχέση και με απλότητα και σεβασμό θα πω δυο λόγια ξεχωριστά για το σεμνό σου πρόσωπο. Γνωριστήκαμε από πολύ παλιά στην ανήσυχη δεκαετία του ‘70 στο κόμμα.
Ανήσυχος από τότε. Ήρεμη δύναμη. Διερευνητικός, δημοκρατικός, ανιδιοτελής, φιλικός χαρακτήρας, ήσυχο πνεύμα καλός Σύντροφος. Ποτέ δεν ύψωσες τον τόνο της φωνής σου, ποτέ δεν προέβηκες σε χαρακτηρισμούς, ποτέ δεν έθιξες κανένα με οποιονδήποτε τρόπο, πάντα πρώτος στη δουλειά αυτήν που άλλοι την λένε αγγαρεία, αφίσες, πανό, μοίρασμα υλικού, δεν υπήρχε περίπτωση να έλειπες.
Κάποια στιγμή όπως γίνεται οι δρόμοι μας χωρίσανε, άλλες επιλογές, υποχρεώσεις, η καθημερινότητα. Βρισκόμασταν όμως και τα λέγαμε και πάντα ήσουν καλοσυνάτος.
Συναντηθήκαμε ξανά πριν 10 χρόνια στην προσπάθεια να στήσουμε την δημοτική μας παράταξη το “Κόντρα στο Ρεύμα”. Υπήρξες από τους πρώτους από τα ιδρυτικά μέλη και εσύ έβαζες πλάτη παντού όπου χρειαζόταν και το κάναμε.
Υποψήφιος μαζί μας δύο φορές και το 2010 και το 2014, όπου θέλετε βάλτε με, έλεγες, δεν διεκδικώ κάτι να βοηθήσω θέλω και το έκανες.
Τελευταία φορά που βγήκαμε για δουλειά της παράταξης πριν δύο μήνες να κρεμάσουμε πανό μαζί οι δύο μας, το πανό μας έγραφε «κάτω τα χέρια από την δημοτική περιουσία» μόνοι μας παλεύουμε με τα θηρία μου είπες. Είχαν αρχίσει να φαίνονται τα σημάδια ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν μπορώ κουράζομαι εύκολα δεν μπορώ ούτε την μηχανή να οδηγήσω.
Δεν ξέρω πως να μπορέσουμε, εμείς οι σύντροφοι και φίλοι σου, οι συνάδελφοι σου να δεχτούμε, πως σε χαιρετάμε για στερνή φορά.
Πως φεύγεις τόσο νωρίς, τόσο πρόωρα, τόσο άδικα από κοντά μας. Πως για σένα το ταξίδι της ζωής σταμάτησε απότομα κι απρόσμενα κι ας είχες ακόμα πολύ δρόμο ακόμα να διανύσεις.
Αγαπημένε μας Σύντροφε Θύμιο:
Τώρα που σε χώρα μακρινή κι αναμάρτητη πορεύεσαι, τώρα που κατάφερες μέσα από το επίγειό σου μαρτύριο, ν’ αποκρυπτογραφήσεις το Άσπιλο, δέξου το στερνό Αντίο όλων μας,
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΟΣΟ ΕΠΡΕΠΕ.
Σ’ ευχαριστούμε που έδωσες σε όλους μας μαθήματα αγώνα, ήθους, αξεπέραστης γενναιοψυχίας και αξιοπρέπειας!
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ»
Τώρα, η γνωστή ψύχρα
Κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.
Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,
Η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
Με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
Κι από τις καλημέρες σου.
