8 Μάρτη 2021 είναι η παγκόσμια ημέρα μνήμης και αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών

Στις έκτακτες και ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η πανδημία, οι γυναίκες καλούνται άλλη μια φορά να φροντίσουν για τη συνέχιση της ζωής.  Στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην καθαριότητα, στα προγράμματα «βοήθεια στο σπίτι», σε super market και επισιτισμό (take away), η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αποτελείται από γυναίκες.

Γυναίκες οι οποίες καλούνται να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή με τον φονικό ιό, με τα πενιχρά μέσα που άφησε πίσω του ο νεοφιλελευθερισμός,  με κίνδυνο της ζωής τους αλλά και της ζωής των γύρω τους.

Ταυτόχρονα η όλο και μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική εξάρτηση της πλειοψηφίας των γυναικών τις καθιστά  ευάλωτες σε κάθε είδους ψυχολογική και σωματική βία.

Το κύμα αποκαλύψεων και καταγγελιών που ακολούθησε την δημοσιοποίηση της σεξουαλικής βίας που υπέστη η Σοφία Μπεκατώρου, στους χώρους του αθλητισμού, του θεάματος της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, το ελληνικό me too, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.

Όταν αυτό αγγίξει τους χώρους που ζουν και εργάζονται οι χιλιάδες καθημερινές γυναίκες που τους είναι ακόμα δύσκολο να δημοσιοποιήσουν ότι παρενοχλούνται και κακοποιούνται, θα μετατραπεί σε τσουνάμι. Επειδή η βία αποτελεί καθημερινότητα και, για πάρα πολλές, ούτε το σπίτι αποτελεί ασφαλές καταφύγιο όπως γνωρίζουμε και όπως καταγράφεται και στην εκτίναξη της απεύθυνσης για βοήθεια από την ενδοοικογενειακή βία στη γραμμή SOS-15900, την περίοδο του εγκλεισμού.

Τι να πούμε για τις ανάπηρες γυναίκες που ζουν σε συνθήκες μόνιμου εγκλεισμού σε ιδρύματα , παιδια και ενήλικες γυναίκες που σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν την δυνατότητα λεκτικής επικοινωνίας .

Οι ελπίδες μας δεν μπορούν να βασιστούν υποκριτική καταδίκη της σεξουαλικής βίας και παρενόχλησης από την κυβέρνηση. Δεν μας πείθει αφού, ακόμα και την Σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) για την εξάλειψη της βίας και της παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας, είχε αδιαφορήσει να καταθέσει προς κύρωση στη Βουλή, και το κάνει τώρα με τον φόβο μαζικών καταγγελιών και σε χώρους εργασίας.

Δεν μας πείθει όταν μετατρέπει τη Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων σε Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, υποβαθμίζοντας το ζήτημα της ισότητας σε μια χώρα που ο δείκτης ισότητας, βρίσκεται στην τελευταία θέση στην Ευρώπη, και προάγει το ρόλο των γυναικών σε “παιδομηχανές” και φροντιστές της οικογένειας.

Ακόμα περισσότερο δε μας πείθει όταν επιτρέπει σε συντηρητικά, αντιδραστικά και ακροδεξιά κέντρα, να λοιδορούν και να υπονομεύουν το δικαίωμα στη νόμιμη και δωρεάν άμβλωση.

Δεν πείθει όταν, με τον νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που σχεδιάζει, αδιαφορεί που εγκλωβίζει τις γυναίκες και τα παιδιά τους στις διαθέσεις κακοποιητικών ή εκδικητικών συζύγων, και δε λαμβάνει υπόψιν την ομόφωνη καταδίκη του γυναικείου κινήματος.

Δεν πείθει όταν, δεν επιτρέπει τον πολιτικό γάμο και τη συνεπιμέλεια που διεκδικούν τα ομόφυλα ζευγάρια.

Δεν πείθει όταν, καταδικάζει κατατρεγμένες γυναίκες και τα παιδιά τους, να ζουν στην αθλιότητα των προσφυγικών camps.

Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που κυνικά μετατρέπει την καραντίνα σε ευκαιρία να ψηφίσει νόμους που βαθαίνουν την εργασιακή απορρύθμιση, ιδιωτικοποιούν και περικόπτουν κι άλλο τις δαπάνες στο κοινωνικό κράτος, αυξάνουν την καταστολή, ενώ την ίδια ώρα σπαταλάει πόρους σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς για τα πετρέλαια των πολυεθνικών και την αστυνομία.

Αντίθετα όλες οι προσδοκίες μας για ισότητα και δικαιοσύνη βασίζονται σ’ εμάς τις ίδιες όταν κατεβαίνουμε στο δρόμο του αγώνα για τα δικαιώματά μας.

Οι αγώνες μας καταδίκασαν τους βιαστές και γυναικοκτόνους της Ελένης Τοπαλούδη.

Οι αγώνες μας πρόσφεραν τη δυνατότητα να καταγγείλουν σήμερα δημόσια οι γυναίκες την σεξουαλική παρενόχληση και βία που έχουν υποστεί.

Μας θυμώνει που οι κατακτήσεις μας έχουν μπει στο στόχαστρο.

Εμπνεόμαστε από κινήματα όπως το me too ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, το ni una menos ενάντια στις γυναικοκτονίες, κινήματα υπεράσπισης ή διεκδίκησης του δικαιώματος στην έκτρωση.

Τα προβλήματα αυτά διαπερνούν και την τοπική αυτοδιοίκηση.

Ως γυναίκες που ζούμε, κυκλοφορούμε, εργαζόμαστε στις γειτονιές της Νίκαιας και του Ρέντη, γειτονιές με υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας δεν μπορούμε να μην αντιληφθούμε ότι η δημοτική αρχή αγνοεί και υποβαθμίζει τα προβλήματα μας.  Η ύπαρξη τροφείων και οι περιορισμένες θέσεις στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και στις κατασκηνώσεις, η υποστελέχωση των δημοτικών ιατρείων, των κέντρων υποστήριξης ηλικιωμένων, των υποστηρικτικών δομών για τις κακοποιημένες γυναίκες, είναι πράγματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στη καθημερινότητα μας. Πράγματα που φανερώνουν τη καταπίεση που δεχόμαστε καθώς μας στερούν από τον ελεύθερο μας χρόνο, όπως η φροντίδα του σπιτιού, των παιδιών και των ηλικιωμένων που πέφτει στις δικές μας πλάτες, ενώ μας περιθωριοποιούν όταν βιώνουμε κακοποίηση και δεν έχουμε που να απευθυνθούμε.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα εμείς οι γυναίκες απ’ το ”Κόντρα στο Ρεύμα” στις 8 Μάρτη ενώνουμε τις φωνές μας με το παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα.  Ο θυμός που συσσωρεύεται χρειάζεται να μετατραπεί σε απεργίες και διαδηλώσεις. Να σταματήσουμε την άνιση και αδικη μεταχείριση στο μισό της ανθρωπότητας. Να σταματήσουμε κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση. Για να κερδίσουμε έναν κόσμο για όλες και όλους.

 

Διεκδικούμε:

– Δημόσιους και δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς για όλα τα παιδιά.

– Δημιουργία υποστηρικτικών δομών για να σπάσει η σιωπή, ο φόβος και η απομόνωση των γυναικών.

– Στελέχωση των δημοτικών ιατρείων (με γυναικολόγους και μαίες)

-Στελέχωση των δημοτικών ΚΑΠΗ και των κέντρων υποστήριξης ηλικιωμένων του δήμου.

-Κοινωνική πολιτική στους δήμους για τις εργαζόμενες γυναίκες.

 

Οι Γυναίκες του ”Κόντρα στο Ρεύμα”