(Ένα παραμύθι για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά
της Κάτιας Γαλοπούλου)
Τα απογεύματα νωρίς, αφήνουν τις δουλειές όλες στην άκρη.
Τα παιδιά τους ταϊσμένα
τα σπίτια αερισμένα
τα ζώα ευχαριστημένα .
Η δική τους τώρα ήρθε η ώρα.
-Όλοι αν δεν είμαστε καλά, κανένας μας δεν είναι-
τραγουδώντας, ξεκινούν
Μια ελαφριά πανοπλία πάνω τους ρίχνουν.
Χαμογελούν.
Πρώτος στο δρόμο επάνω, ο Περιφήτης.
Καρτέρι αυτός μέσα στις πόλεις στήνει
και τα σπίτια των ανθρώπων που να πληρώσουν άλλο δεν μπορούν,
με μανία πίσω κλέβει.
Το ρόπαλο του αρπάζουν
τον ακινητοποιούν όσο μπορούν
και με το όπλο του στα χέρια
πάλι στο δρόμο προχωρούν.
Πιο κάτω να ο Σίνις, ο Πευκοτανάλιας
του Ποσειδώνα ο γιός.
Δυο γειτονικά παράλληλα πεύκα λυγίζει ο άκαρδος αυτός
το ένα της αδικίας, το άλλο της φτώχειας,
και τους περαστικούς πάνω στους φονικούς κορμούς τους δένει.
Μόλις σφιχτά τους άτυχους έχει σφίξει,
τα πευκόδεντρα με ορμή ελευθερώνει
στην οριζόντια τους θέση να επιστρέψουν,
τα θύματα του έτσι φριχτά τεντώνοντας ,
από τη μέση διαμελίζει.
Παλεύουν και με τούτο το θεριό οι γυναίκες
μια πέφτουν, μια σηκώνονται μα συνεχίζουν.
Σε θεόστενο μονοπάτι τώρα, στη θάλασσα από πάνω,
ο Σκίρωνας της Κρίσης παραμονεύει,
του Πέλοπα ο απαίσιος εγγονός
Τους ανθρώπους που από εκεί περνούν,
τα πόδια να του πλύνουν υποχρεώνει
κι ύστερα με μια κλωτσιά
στην αγριεμένη παραλία σπρώχνει και πετά
όπου η σαρκοφάγα χελώνα των Αγορών
με μανία τους καταβροχθίζει.
Με όλα τους τα όπλα τον μάχονται κι αυτόν
το καβούκι της χελώνας ως να του πάρουν.
Στης πορείας τους την άκρη πια
ο φοβερός ληστής Προκρούστης παραμονεύει,
ο ψευτοπολιτικός σωτήρας που φιλοξενία, τάχα,
στους διαβάτες χαρίζει
κι ύστερα, αφού σκληρά τους εξαπατήσει,
στο φοβερό κρεβάτι του τους βάζει να ξαπλώσουν.
Στους λυγερόκορμους ψηλούς που προεξέχουν,
τα άκρα κόβει ,μαζί με τα φτερά που ο ίδιος κάποτε
με ψέματα τους είχε φυτέψει,
άλλο πια με το κεφάλι ψηλά μην περπατούν,
μήτε πετούν
μήτε και να ξαναελπίσουν να μπορούν
Τους πιο χαμηλούς δένει με απαίσια απογοήτευσης λουριά
και με μαρτύρια φριχτά τεντώνει
ώσπου το μήκος του κρεβατιού να φτάσουν.
Η Απάτη τα όνειρα, ποιός τούτο δε το ξέρει,
ή τα κόβει ή τα ξεχειλώνει,
στο έρμαιο του Προκρούστη οι ελπίδες .
Μόλις και μ’ αυτόν τα βάλουν ,
κοντεύει πια να σουρουπώσει.
Ίδιες ο Θησέας, γενναίες ,
στην πόλη μετά τους άθλους όμως
δεν γυρνούν να ξαποστάσουν
μα στον βράχο τον αρχαίο που χουν φτάσει
αποκαμωμένες στέκουν,
το καράβι που θα ‘ρθει πίσω περιμένουν.
Οι νέοι και οι νέες είναι απ’ τα ξένα να γυρίσουν ,
τον Μινώταυρο της ανεργίας έχοντας κατατροπώσει
Στα καράβια προσμένουν να τους δουν
από τη μεριά της Νίκης να επιστρέφουν
με άσπρα τα χαρμόσυνα πανιά
κι εκείνες πια να ησυχάσουν.
Μα στον ορίζοντα τον βασιλεμένο τώρα πια
Μαύρα πανιά από μακριά αντικρίζουν
και το θρήνο πάνε να πιάσουν
αφού ο λαβύρινθος με το τέρας μαζί,
της Ελπίδας τα όμορφα, θα τα κατάπιε τα παιδιά..
Για λίγο βουρκωμένες,
στις πέτρες τις παλιές απάνω στέκουν
και ξάφνου Κόντρα στο άγριο Ρεύμα
αποφασίζουν να σταθούν-
το σώμα κάθετο υψώνουν στον ενάντιο καιρό
το χέρι βάζουν αντήλιο πιο καθαρά να δουν
Μέχρι πέρα το γύρισμα της ακτής
μα και του μέλλοντος τον ερχομό
Θα προσμένουν, λένε,
Τα άσπρα τα πανιά ως να φανούν,
εκεί αυτές κάθε ηλιοβασίλεμα θα γυρνούν
Οι ίδιες Θησέας και οι ίδιες Αιγέας
Τα θηρία να παλεύουν και τους νέους να καρτερούν ..
Στα μαύρα, Κόντρα ,τα πανιά….
*Αφιερωμένο στις Φίλες μου, Γυναίκες Υποψήφιες του ψηφοδελτίου “ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ” αλλά και σε όλες τις Γυναίκες που εξακολουθούν να αγωνίζονται και να προσδοκούν δικαιότερες ημέρες-από όποιο ύψωμα κι αν στέκουν…
