Με αφορμή την 75η Επέτειο της Μάχης Κοκκινιάς ένα κείμενο των
Παναγιώτη Καλαβάνου και Σπύρου Τσατσαρώνη
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 75 χρόνια από τη μάχη της Κοκκινιάς. Ήταν 4 Μάρτη του 1944 όταν οι Γερμανοί κατακτητές σε συντονισμένη προσπάθεια και σε συνεργασία με τους ταγματασφαλίτες περικύκλωσαν ολόκληρη την περιοχή της Κοκκινιάς, ήταν 8 Μάρτη όταν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ ολοκλήρωναν τη θριαμβευτική απόκρουση της επίθεσης, κρατώντας ψηλά τη σημαία της αντίστασης.
Τα χρόνια περνούν, τα πράγματα αλλάζουν και δυστυχώς η συλλογική μνήμη εξασθενεί. Και τότε αντί να διδασκόμαστε από την ιστορία, γινόμαστε οι χειρότεροι μαθητές της. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα με την επαναστατική αριστερά και τη σχέση της με την αντιιμπεριαλιστική πάλη, που κατέληξε είτε στην υποτίμηση της τελευταίας, είτε μπροστά στην λανθασμένη ερμηνεία της, στην ενσωμάτωση και την υποταγή σε λογής αστικά σχέδια.
Αν κάτι μας διδάσκει η μάχη της Κοκκινιάς όπως άλλωστε και όλο το φάσμα της εθνικής αντίστασης, είναι το πόσο βαθιά ριζωμένη αποτελεί για τον λαό και τον τόπο μας η συνείδηση της ελευθερίας και του αγώνα γι αυτήν και η αλληλεγγύη. Τις μέρες της μάχης της Κοκκινιάς, στον Πειραιά προκηρύχθηκε πανεργατική απεργία ως ένδειξη αλληλεγγύης στον κοκκινιώτικο λαό που δοκιμαζόταν απέναντι στους ναζί και τους συνεργάτες τους.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης, της επέλασης των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας της ΕΕ, της επιτροπείας και της καταβαράθρωσης του επιπέδου ζωής της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας οι παραπάνω έννοιες (έπρεπε να) αποκτούν την ίδια και ταυτόχρονα νέα διάσταση. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η βίαιη φτωχοποίηση διευρυμένων τμημάτων της κοινωνίας, έφεραν στην επιφάνεια ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό ζήτημα. Μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ανεργία να κάνει, ειδικά στην νεολαία, πρωταθλητισμό, η λαική κατοικία και περιουσία να γίνονται βορά στα χέρια των τραπεζών, εργατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες να συνιστούν ανάμνηση για τους παλιούς και αστικούς θρύλους του παρελθόντος για εμάς τους νεότερους. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον όλο ένα και αυξανόμενο ρόλο ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, στην άσκηση εθνικής (αστικής) πολιτικής διαμόρφωσαν ένα νέο τοπίο. Της εμφάνισης μιας έντονης λαϊκής αμφισβήτησης, δυσαρέσκειας και οργής απέναντι τόσο στην υφιστάμενη κατάσταση όσο και με έναν αντιφατικό αλλά σίγουρα υπαρκτό και εγκυμονούντα δυνατότητες τρόπο, στις αιτίες δημιουργίας της. Οι δυνάμεις της αριστεράς στο σύνολό τους, αδύναμες να αναμετρηθούν με τα νέα δεδομένα, δεν μπόρεσαν να εμπλακούν και να αλληλεπιδράσουν με τις εξελίξεις, να προσαρμόσουν το περιεχόμενο, τις μορφές, τα αιτήματα στις λαϊκές διεργασίες και έμειναν στάσιμες να κοιτούν τα αναδυόμενα ακροδεξιά και νεοφασιστικά ρεύματα να καρπώνονται όλη την παραπάνω λαική αγανάκτηση.
Έτσι εκφράσεις και αιτήματα όπως ο λαός κυρίαρχος στον τόπο του, αγώνας για λαική κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία έμειναν πίσω υπό το βάρος της ιεράρχησης του πολιτικού αγώνα απέναντι σε Κυβερνήσεις, μνημόνια και ΕΕ. Σε άλλες περιπτώσεις η παραπάνω συνθηματολογία δίχως την αναγκαία σύνδεση με την πολιτική διάσταση της συνολικής πάλης, υπέκυψε και ενσωματώθηκε από εθνικιστικές αντιλήψεις και ρεύματα έκφρασής τους, τραυματίζοντας ακόμα περισσότερο την αριστερά και το κίνημα.
Σήμερα οι γεωπολιτικές εξελίξεις, δείχνουν με τρόπο σαφή και χαρακτηριστικό, ότι το ενδεχόμενο του πολέμου, όχι μόνο σε επίπεδο περιφερειακό αλλά και σε βαθμό διευρυμένης διεθνούς εμπλοκής, είναι πιο ορατό παρά ποτέ. Η ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων, περισσότερο αποτελεί δείκτη παρά εξαίρεση της γενικότερης τάσης, ενώ η πρόσφατη Συμφωνία των Πρεσπών, έρχεται να οξύνει παρά να αμβλύνει τους εθνικούς ανταγωνισμούς των εμπλεκόμενων χωρών. Ήδη η στάση της αριστεράς έδειξε να μην ξεφεύγει, αντίθετα να επιβεβαιώνει το παραπάνω πρόβλημα. Άλλωστε στην πλειοψηφία της είτε μπροστά στην αντιπαράθεση με τα ακροδεξιά νεοφασιστικά μορφώματα και συλλαλητήρια που έδωσαν τον τόνο τον τελευταίο χρόνο, υποτίμησαν την αντιιμπεριαλιστική πάλη και τον αγώνα γι αυτήν, είτε δυστυχώς έγιναν ουρά στην ατζέντα και τα συλλαλητήρια αυτά, μένοντας σε μία στενή αντιΝΑΤΟΙΚΗ και ενάντια στην Συμφωνία φρασεολογία και ρητορική.
Σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ η μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων για ένα σύγχρονο δημοκρατικό, εργατολαικό κίνημα, αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα. Ικανού να απαντά στα μεγάλα ερωτήματα της εποχής και να στέκεται απέναντι στην αστική πολιτική τόσο του «δημοκρατικού» νεοφιλελευθερισμού, όσο και της ακροδεξιάς, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ικανού να συνδέει την αντιιμπεριαλιστική πάλη, απέναντι στις βάσεις του ΝΑΤΟ και τον κίνδυνο του πολέμου από όπου κι αν προέρχεται με τον ταξικό πατριωτισμό και διεθνισμό, που καμιά σχέση δεν έχει με τον φερόμενο πατριωτισμό του κεφαλαίου και των φασιστών. Να μπορεί να εναντιώνεται στα σχέδια της εκάστοτε Κυβέρνησης και των αντιλαικών αντεργατικών της πολιτικών, σε ρήξη και σύγκρουση με την ΕΕ, το ευρώ, το χρέος και όλα αυτά που έχουν ρημάξει την τεράστια κοινωνική πλειοψηφία. Ενώ την ίδια στιγμή θα θέτει επί τάπητος το κοινωνικό ζήτημα, παλεύοντας για την ουσιαστική βελτίωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, για τα λαικά δικαιώματα, την ειρήνη και την ελευθερία.
Η δημοτική κίνηση «Κόντρα στο Ρεύμα» στη Νίκαια και στον Ρέντη κουβαλάει δυο βαριές κληρονομιές. Η μία είναι η κληρονομιά του να ζεις, να αναπνέεις και να αγωνίζεσαι στα αιματοβαμμένα χώματα της Κοκκινιάς, των μαζικών δημοκρατικών κοινωνικών αγώνων. Η άλλη είναι η κληρονομιά της 10ετούς πάλης του στα τοπικά δρώμενα ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές, τα μνημόνια και τα απόνερα τους. Μέσα από τις γραμμές του «Κόντρα στο Ρεύμα» δε παλεύουμε μόνο για τα μικρά, τα καθημερινά. Παλεύουμε, στρατευόμαστε και οραματιζόμαστε μια κοινωνία «μιας ταχύτητας», μια κοινωνία συμμετοχική με όπλο τους συλλογικούς αγώνες και την διεκδίκηση όλων όσων μας στέρησαν και όλων όσων μας αξίζουν. Το ψωμί, την αξιοπρεπή διαβίωση, την αξιοπρέπεια. Με ταξική αλληλεγγύη και συλλογική ευσυνειδησία παλεύουμε για να μπορέσουμε να βάλουμε το δικό μας μικρό λιθαράκι πλάι σε όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και τη κοινωνική χειραφέτηση.
