της Ελένης Παπαδοπούλου
Είμαι και εγώ μητέρα μιας κόρης με αναπηρία, σε διαφορές μορφές (επιληπτικές κρίσεις, νοητική υστέρηση, παραπληγία, αυτιστικά στοιχειά, εγκεφαλική παράλυση).
Πολλή δύσκολη κατάσταση αλλά εδώ και 34 χρόνια το παλεύουμε με όποιες δυνάμεις έχουμε και σε προσωπικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο. Έχω άλλες δυο κόρες χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ως μητέρα τριών παιδιών δεν θεωρώ ότι είμαι άλλη μαμά για την Άννα και άλλη για τις άλλες δυο, παλεύω και διεκδικώ τα ίδια και για τις τρεις.
Όπως να έχουν μόρφωση, υγεία, μια καλύτερη ζωή. Τη ζωή που τους αξίζει όπως και κάθε παιδί. Θέλω να ζήσουν να έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, στην εργασία, στον έρωτα.
Δεν είμαι άλλη δίνω τον ίδιο καθημερινό αγώνα όπως όλες οι μαμάδες του κόσμου για τα παιδία τους.
Τα παιδία μας δεν είναι αυτά τα παιδία τα ανάπηρα που τα δείχνουν με το δάχτυλο φτύνουν τον κόρφο τους που δεν είναι το δικό τους παιδί ή αδιαφορούν σαν να μην υπάρχουν. Είναι παιδιά όπως όλα τα παιδιά του κόσμου και έχουν δικαίωμα να σπουδάσουν, να εργαστούν, να τα αποδεχτούν.
Όλοι άλλωστε δεν θέλουμε να μας αποδέχονται;
Στο χέρι μας είναι όταν μας χτυπάει η εξουσία την πλάτη και μας τάζει χάντρες και καθρεφτάκια για να μας χρησιμοποιήσει για ατραξιόν στα ψηφοδέλτια της ή να αποσπάσει την ψήφο μας να της γυρίσουμε την πλάτη και να βρούμε αυτούς που ήταν δίπλα μας και χθες και σήμερα και θα είναι και αύριο.
Έχουμε δώσει τεράστιο αγώνα για να έχει η Νίκαια το δικό της Ειδικό Σχολείο (δεν έχουμε άλλη συζήτηση πέρα από αυτή) να έχουν πρόσβαση, τα σχολεία, οι δημοσιές υπηρεσίες, οι δρόμοι και οι πλατείες μας.
Δεν έχουμε καταφέρει σχεδόν τίποτα και ξέρετε γιατί;
Γιατί όλες οι δημοτικές αρχές αλλά και η κεντρική εξουσία αδιαφορεί, θεωρούν ότι η αναπηρία δεν αφόρα πολλούς, δεν αφόρα το μπούγιο.
Κάνουν διάφορα έργα βιτρίνας που ο όχλος θα τα δει και θα νομίσει ότι πέτυχαν το δέκα το καλό στη διοίκηση του δήμου και θα τσιμπήσουν ψήφους.
Θεωρούν ότι η αναπηρία δεν είναι κοντά τους δεν είναι πάνω τους.
Που να ήξεραν όμως ότι όλοι «είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι».
Δεν είναι όλοι ίδιοι υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις που παλεύουν για τα δικαίωμα όλων των δημοτών, υγιών και ανάπηρων.
Εμείς στη Νίκαια έχουμε, μπορεί να μας θεωρούν πολλές φορές γραφικούς, αλλά εμείς επιμένουμε να τα αλλάξουμε αυτό.
Δεν περιμένουμε να ωριμάσει η κοινωνία από μόνη της αλλά όπου βρεθούμε και σταθούμε λέμε για τα προβλήματα που έχουν οι ανάπηροι και απαιτούμε για τα δικαιώματα τους.
Η κοινωνία δεν θέλει να ωριμάσει γιατί δεν την ενδιαφέρει, αλλά όταν το πάθει πέφτει απότομα από το δέντρο και ζητάει βοήθεια.
Ας το ψάξουμε λίγο πριν πάμε στην κάλπη και την άλλη μέρα αυτοί που μας θυμήθηκαν ξαφνικά μας γυρίσουν την πλάτη.
