Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Μια κρύα μέρα του Γενάρη, στο νησί, ένας πατέρας με τον μικρό του γιο βλέπουν κάτι να ανεμίζει στην κορυφή του λόφου. Ένα γυναικείο σώμα κρέμεται απ’ τις μεγάλες κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Μια νέα κοπέλα έχασε τη ζωή της. Αυτοκτονία ή φόνος; Το σημείωμα που βρίσκεται στο σπίτι της παραπέμπει σε αυτοκτονία. Είναι όμως; Για κάποιους το σημείωμα δεν φτάνει για να αποδεχτούν αυτή την εκδοχή. Αλλά οι υποψίες τους δεν αρκούν ώστε να την αμφισβητήσουν. Τα στοιχεία, ανύπαρκτα. Οι εμπλεκόμενοι, πολλοί. Η υπόθεση, σκοτεινή, περιπλέκεται όλο και περισσότερο καθώς σκηνές ζηλοτυπίας, ενδείξεις εκβιασμού και πληροφορίες για ναρκωτικά και περίεργες δοσοληψίες με τις απέναντι τουρκικές ακτές έρχονται στο φως. Η αστυνομική έρευνα που ξεκινά μέσα στο σκοτάδι διεξάγεται παράλληλα με κάποιες σπουδαίες αλλαγές στη ζωή της Μαρίας Γεωργίου, της νεαρής αστυνόμου που γνωρίσαμε στο μυθιστόρημα Ο νεκρός δολοφονήθηκε. Η έρευνα θα αποδειχθεί πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι αρχικά φαινόταν, και στην προσπάθειά της να λύσει τον γρίφο η Μαρία Γεωργίου θα ανακαλύψει πως κατά κάποιον τρόπο εμπλέκεται προσωπικά στην υπόθεση. «Κάτι κρέμεται εκεί ψηλά» της Έρης Ρίτσου, εκδόσεις Κέδρος.
-Επιστρέφετε με την Μαρία Γεωργίου;
Ναι, τελικά κι εγώ τη συμπάθησα και μια που οι φίλοι επέμεναν να θέλουν ακόμα μια ιστορία με τη Μαρία Γεωργίου πρωταγωνίστρια, είπα να ξαναγυρίσω σ’ αυτήν. Άλλωστε δεν είναι ασυνήθιστο στα αστυνομικά μυθιστορήματα οι επιτυχημένοι ερευνητές να λύνουν δύσκολες υποθέσεις σε πολλές μυθιστορηματικές καταστάσεις.
-Χατίρια δε χαλάτε ούτε ξεχνάτε τρομακτικές εικόνες;
Όχι. Χατίρια δεν χαλάω γιατί είπαμε: Οι φίλοι είναι πολύτιμοι και το να ανταποκρίνεται κανείς στις επιθυμίες τους όταν μπορεί, είναι «καθήκον». Εικόνες τρομαχτικές δεν θυμάμαι πάντα αλλά αυτή η εικόνα της κρεμασμένης κοπέλας από τις κεραίες τηλεφωνίας σε ένα έγκλημα που έγινε στην πόλη μου στο Καρλόβασι πριν από χρόνια, όπως μου είχαν αναφέρει όταν ήμουν μακριά, μου είχε μείνει στο μυαλό ως κάτι παράλογα άγριο, έτσι αυτή η εικόνα ήταν το ερέθισμα για να γράψω το δεύτερο αστυνομικό μου το «Κάτι κρέμεται εκεί ψηλά».
-Με επίκεντρο το Καρλόβασι Σάμου ο φόνος;
Ναι, αλλά μια που στο πρώτο μου αστυνομικό δεν είχα ονοματίσει το μέρος, είπα και σε τούτο το βιβλίο να το αναφέρω απλώς ως «πόλη»
-Αστυνομική έρευνα στην οποία εμπλέκεται και η πρωταγωνίστρια που θέλει να λύσει τον γρίφο;
Έχοντας φέρει επιτυχώς σε πέρας την εξιχνίαση της υπόθεσης στο «Ο νεκρός δολοφονήθηκε», η Μαρία Γεωργίου αναλαμβάνει την έρευνα και αυτού του συμβάντος και κατά κάποιο τρόπο και λόγω καταστάσεων που έζησε πρόσφατα εμπλέκεται και η ίδια προσωπικά, νιώθοντας ένα είδος συγγένειας προς το θύμα.
-Αστυνομικό ή αστυνομικίζον το βιβλίο σας;
Αν χαρακτήριζα «αστυνομικίζον» το πρώτο μου αστυνομικό, λόγω του έντονου πολιτικο-κοινωνικού του φόντου, ετούτο το δεύτερο, χωρίς να είναι ξεκομμένο από την κοινωνική πραγματικότητα, είναι νομίζω καθαρά αστυνομικό.
-Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε;
Δεν θέλω να περάσω κανένα μήνυμα. Εγώ λέω τα δικά μου, τα πράγματα που με απασχολούν, γράφοντας ταυτόχρονα μια αστυνομική ιστορία, θέλω να πιστεύω με σασπένς. Ελπίζω λοιπόν οι αναγνώστες να απολαύσουν την ανάγνωση, την ίντριγκα του αστυνομικού και να λάβουν ό,τι μηνύματα είναι διατεθειμένοι να λάβουν ο καθένας τους.
-Μέσα από το μυστήριο της ιστορίας μιλάτε και για σημερινά θεματα που μας απασχολουν ως κοινωνία;
Ναι. Το κάνω αυτό και τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το πρώτο αστυνομικό, αυτός ήταν ο στόχος μου. Να μιλήσω δηλαδή για ό,τι με και μας απασχολεί σήμερα, από τα οικονομικά θέματα μέχρι τη μετανάστευση των νέων, τους πρόσφυγες, τον νεοφασισμό. Ο αστυνομικός μύθος με διευκόλυνε πολύ να μιλήσω για όλα αυτά χωρίς (έλπιζα και μου το επιβεβαίωσαν οι αναγνώστες) να γίνομαι κουραστική, αφού η έρευνα της αλήθειας και οι προσπάθειες διαλεύκανσης της υπόθεσης εκ μέρους της ηρωίδας μου, απέκλειαν τη βαρεμάρα
-Αστυνομικά βιβλία διαβάζετε;
Ναι, πολλά. Τόσο πολλά που αυτόν τον καιρό αισθάνομαι ένα είδος κορεσμού!
-Αν ζούσε σήμερα ο Γιάννης Ρίτσος τι θα έλεγε για την εποχή μας;
Τί να σας πω; Ιδέα δεν έχω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως με τις καταστάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια λέω πως ευτυχώς που πια δεν ζει. Γλίτωσε πολύ πόνο.
-Τι σας θλίβει;
Η αδράνεια, η παθητικότητα, η μοιρολατρία και κυρίως η ανοησία.
-Για ποια πράγματα αγωνιάτε;
Για το αύριο, όπως όλοι μας.
-Σας λείπει η Αθήνα;
Όχι. Καθόλου. Μόνο το θέατρο μου λείπει και οι φίλοι μου εκεί.
-Η Αριστερά σήμερα;
Κακοπαθημένος όρος αυτός της Αριστεράς, ιδιαίτερα όταν στις μέρες μας η νεοφιλελεύθερη πολιτική βαφτίζεται «αριστερά». Θέλει πολύ ξεμπέρδεμα το πράγμα.
-«Τελικά οι Έλληνες βολεύτηκαν με λιγότερο ουρανό;»
Προς το παρόν έτσι μοιάζει να είναι. Φυσικά όχι όλοι και αυτό αποτελεί μια ελπίδα ώστε στο μέλλον όσοι έχουν το κεφάλι τους μέσα στα νέφη να το σηκώσουν και να δουν τον μεγάλο ουρανό. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι στατικό και ο ουρανός είναι πάντα από πάνω…
