Της Κάτιας Γαλοπούλου
Τα απογεύματα στήνουν το δικαστήριο έξω από το κλειστό μαγαζί του δρόμου τους, στον αριθμό 166, έτσι κι αλλιώς όλα τα μαγαζιά στον πεζόδρομο τους κλειστά είναι καιρό τώρα, αλλά αυτό το μπλε τους φαίνεται κάπως μεγαλειώδες με την εξτρά σιδεριά του καρφωμένη μπροστά στην τζαμαρία…Χρόνια σφραγισμένο το παλιό ψιλικατζίδικο, στην πλάτη των δικαστών, δίχως εικόνες άγιες και εθνικά σύμβολα είναι η αλήθεια, αλλά όχι γι αυτό το λόγο, λιγότερο επίσημος ως τοίχος δικαστηρίου. Ο Νίκος, ο Πρόεδρος Πρωτοδικών, μακροχρόνια άνεργος, κάθεται μόλις φτάνει, αδιαπραγμάτευτα, αυτός στην έδρα, στην κεντρική ξύλινη καρέκλα, με τον καφέ του στο χέρι βαρύ και περιμένει υπομονετικά τους υπόλοιπους να πάρουν θέση. Ξυπνάει πάντα μετά το μεσημεριανό, νωρίτερα από τους άλλους και αυτή η έγκαιρη προσέλευση του τον χρήζει πέραν άλλων ικανοτήτων ή ηλικίας, αυτοδικαίως επικεφαλής του δικαστηρίου.
Αγουροξυπνημένος συνήθως, καταφθάνει σε λίγο κατηφορίζοντας από τον Άγιο Γιώργη, ελαφρώς κουτσαίνοντας ,ο Πέτρος, συνταξιούχος οδηγός, που ως αρχαιότερος Πρωτοδίκης του πεζοδρόμου, κάθεται δεξιά του Προέδρου στην πλαστική καρέκλα, γεγονός που ελαφρώς τον πικραίνει αλλά αυτός ως εκ φύσεως δεν δημιουργεί ποτέ προβλήματα με τους συναδέλφους, πόσο μάλλον για το ευτελές υλικό κατασκευής του καθίσματος του. Ο νεότερος πλημμελειοδίκης, ο Γιώργος, ο μικροπωλητής, προσγειώνεται τελευταίος, πάντα βιαστικός, από το βάθος του Άγιου Νικόλα, στα αριστερά του Προέδρου, όπως απαιτεί η σύνθεση του δικαστηρίου και η δικονομία. Είναι πια όλα έτοιμα για την διαδικασία. Κάποιες φορές περιμένουν για λίγο τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θανάση, από την πλατεία, αλλά αστάθμητοι παράγοντες τον κρατούν συνήθως μακριά του καθήκοντος ,όπως διαφωνίες της συζύγου εισαγγελέως Μαρίνας ως προς την συμμετοχή του στο Τριμελές-έτσι κι αλλιώς η διάσκεψη για τη λήψη της απόφασης είναι μυστική, χωρίς τη συμμετοχή του Εισαγγελέα της έδρας, ‘τι να πας να κάνεις, Θανάση, αφού δεν έχεις λόγο στην ετυμηγορία, να κάτσεις στα αυγά σου, τρελούς θα σας βγάλουν σε λίγο οι γείτονες που σας βλέπουν να συζητάτε μπροστά στο ψιλικατζίδικο σε εκείνες τις παλιοκαρέκλες που μαζέψατε από τα σκουπίδια..’
Οι υποθέσεις που εισάγονται λοιπόν στο Τριμελές, μόλις όλα είναι πλέον έτοιμα, όπως σήμερα ας πούμε, αποτελούν στην πλειοψηφία τους πλημμελήματα ή και κακουργήματα-αναλόγως της οργής των δικαστών-κατά της Ζωής που δικαιούνται, δηλαδή κατά του δικαιώματος τους στην εργασία, την αξιοπρέπεια, την κατοικία, την τροφή, την θέρμανση, των ίδιων ή των γειτόνων και φίλων τους.
‘Ξεκινάμε σήμερα’ λέει ο Πρόεδρος ‘με την απόλυση του Βασίλη από το σούπερ μαρκετ, μου τηλεφώνησε απελπισμένος το μεσημεράκι. Χρόνια στην αποθήκη, κουβάλησε όλα τα φορτία του κόσμου στα ράφια του μαγαζιού και τώρα του είπαν πως κάνουν περικοπές και να περάσει από το ταμείο για την αποζημίωση. Στο σπίτι του, μένει και η κόρη με τον γαμπρό του αφού τα παιδιά είναι άνεργα από καιρό, ο μισθός του τους ζούσε όλους. Λέγε Πέτρο, τη γνώμη σου.’ Ο Πρωτοδίκης Πέτρος, χαϊδεύει το πονεμένο πόδι του στο ύψος του γόνατου, εκεί που τον τρελαίνει ο πόνος, και αποφαίνεται. ‘Και άντε να βρει αλλού δουλειά στα πενήντα εφτά του τώρα ο Βασίλης. Ποιός θα τον πάρει; Έχει και νοίκι να πληρώνει, είπαμε;’ ‘Όχι, μένει στην μεζονέτα την τρίπατη, με υπηρέτες να του κάνουν αέρα’, τον ειρωνεύεται ο αυθάδης Γιώργος που λόγω και της μικρότερης ηλικίας, εμφανίζει συμπτώματα προπέτειας. «παράγινε το πράγμα πάντως, δεν ξέρω τι θα κάνουμε πια, κάθε μέρα κι άλλος ένας από τη γειτονιά στο δρόμο,’ ξαναπαίρνει ο Γιώργος το λόγο από μόνος του. ‘Να σπάσουμε τζάμια, ξέρω ‘γω, να αντιδράσουμε, ρε φίλε.’ ‘Ήρεμα συνάδελφε’ τον επαναφέρει ο Πρόεδρος ρουφώντας την τελευταία γουλιά του καφέ του, ‘εγώ λέω ,να καλέσουμε τον Βασίλη αύριο εδώ να τα πούμε, να δούμε τι θα κάνουμε, τι χρειάζεται άμεσα, που να βοηθήσουμε, τι δικαιούται, ποιους να κινητοποιήσουμε» Η ώρα περνάει και οι Δικαστές μας μια συμφωνούν-μια διαφωνούν-ανταλλάσουν ιδέες για αλληλεγγύη, για ομαδική διαμαρτυρία έξω από το μαγαζί, για καταγγελία, για ότι μπορούν να σκεφτούν. Η απόφαση βγαίνει όταν πια ανάβουν τα φώτα του πεζόδρομου, χλωμά και άδοξα.
Για τους Λόγους Αυτούς-λέει δυνατά ο Πρόεδρος Νίκος, ομόφωνα, καταδικάζουμε το σούπερ μαρκετ που έστειλε στην ανεργία τον γείτονα μας Βασίλη αλλά και κρίνει άμεσα συνενόχους όλους όσους χρόνια τώρα την ζωή μας κυνηγάν να την ξεμοναχιάσουν μέρα νύχτα, όσους σαν ψάρια μας έχουν πιάσει μες τα δίχτυα, αυτούς που μας παραφυλάν στου κόσμου τα στενά και σημαδεύουν…Εμείς όμως που ξέρουμε να μιλούμε και ξέρουμε πιο πολύ και να πιστεύουμε-εμείς ας αποφασίσουμε κάτι να κάνουμε…αύριο ξανά…μαζί.
Ύστερα σηκώνονται αργά από τις θέσεις τους και η διαδικασία περαιώνεται στον βραδυνό πεζόδρομο καθώς οι καρέκλες ξαναμένουν άδειες και η αίθουσα του Δικαστηρίου σκοτεινιάζει…
Ακούστε όσο διαβάζετε: https://www.youtube.com/watch?v=2i8IBzPB_9g
“Ποιός την ζωή μου”: Η πρώτη εκτέλεση με τη Μαρία Φαραντουρη, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Μάνου Ελευθερίου.
Διαβάστε ακόμα το βιβλίο: “Μάνος Ελευθερίου Τα λόγια και τα Χρόνια. 1963-2013: Τα τραγουδια” από τις εκδόσεις Μεταιχμιο.
1963-2013. Πενήντα χρόνια τραγούδια. Οι στίχοι των τραγουδιών που έγραψε ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου, μελοποίησαν σημαντικοί παλαιότεροι και νέοι συνθέτες κι ερμήνευσαν αγαπημένοι τραγουδιστές.
“Το παλικάρι έχει καημό”, “Το τρένο φεύγει στις οκτώ”, “Άλλος για Χίο τράβηξε”, “Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα”, “Κάτω απ’ τη μαρκίζα”, “Ναύτης βγήκε στη στεριά”, “Παραπονεμένα λόγια”, “Οι ελεύθεροι κι ωραίοι” κι αμέτρητα άλλα τραγούδια που όπως όλα τα σπουδαία έργα κερδίζουν με τον καιρό τη μεγαλύτερη αναγνώριση, περνώντας στον χώρο της ανωνυμίας των δημιουργών τους, σαν τα δημοτικά και τα λαϊκά τραγούδια.
Γιατί από εκεί, από τα ηρωικά δημοτικά τραγούδια και τ’ αθάνατα λαϊκά, έρχεται ως στιχουργός ο Μάνος Ελευθερίου. Ένας άνθρωπος που μας έμαθε να τραγουδάμε τα “Μαλαματένια λόγια”, “Του Κάτω Κόσμου τα πουλιά και τα παγόνια”, “Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά”, “Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες” και “Στων αγγέλων τα μπουζούκια”. Λόγια που τραγουδήσαμε, που τραγουδιούνται και θα τραγουδιούνται.
“Πως το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή”
https://www.lifo.gr/mag/columns/6253
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=29/11/2013&id=401417
